Aleksandar Obradović
Pisac i slikar
Aleksandar Obradović, pisac i slikar, rođen je 12. januara 1956. godine u Sarajevu. Nakon studija novinarstva i filozofiju radio je kao urednik na Radio-Televiziji Sarajevo. Uz novinarski posao, nastavio je post-diplomske studije, magistrirao na odjelenju za Estetiku Filozofskog fakulteta u Beogradu i ujedno objavio brojne kratke priče, eseje i pjesme.
Praktičnom pristupu slikarstvu, za koju nesumnjivo ima izuzetan talent, podučavao ga je poznati jugoslavenski impresionista Mario Mikulić, sa kojim je povremeno slikao i u nekoliko navrata zajedno izlagao radove. Slike nastale u tom periodu, ukazuju na izvjestan stilski uticaj impresionizma i često se bave mediteranskim motivima. One uglavnom potiču sa kraja osamdesetih, odnosno iz vremena njegova boravka u umjetničkim kolonijama na otoku Mljetu i u Počitelju.
Napustivši ratom zahvaćenu zemlju, nastanio se 1992. u Frankfurtu na Majni, gde je obavljao različite poslove, pretežno u gastronomiji. Nakon kraće saradnje u dnevnim novinama dijaspore “Vesti”, preuzima mjesto glavnog i odgovornog urednika nedeljnog časopisa “Spona”. Ubrzo potom, objavljuje svoj prvi roman “Na čijoj je strani Valter”, autobiografsku pripovjest o iskustvu rata u svojoj domovini. Slijedi roman “Ikarov san”, čiji sadržaj čine dve simultane priče – jedna izbjeglička u tuđini i jedna ratna u Sarajevu. Na osnovu literarnog stvaralaštva primljen je u članstvo Udruženja književnika Srbije. Pisac nastavlja svoj novinarski rad kao urednik inostranog izdanja beogradskog dnevnog lista “Ekspres Politika” i ujedno izlaže svoje slike, uglavnom akvarele, nastale u periodu njegovog boravka u Nemačkoj. Za svoj literarni opus dobija tri Zlatna i jedan Srebreni “Orfej”, Udruženja pisaca 7 iz Frankfurta i Posebnu nagradu za književnost “Dečjih novina” iz Gornjeg Milanovca. Krajem 1999-te uvršten je u Antologiju savremenih bosansko-hercegovačkih pisaca pod nazivom “Evakuacija” u izdanju “Feral Tribuna” iz Splita i izdanju austrijskog izdavača “Drava Verlag”, a pod nazivom “Das Kind, Die Frau, Der Soldat, Die Stadt” (Djete, Žena, Vojnik, Grad).
Krajem 2002. seli se za Minhen i ponovo počinje da radi u svom prvobitnom mediju, kao urednik Balkanske redakcije Radio programa “Lora” i istovremeno, kao organizator kulturnih manifestacija u okviru udruženja “Jugoslovensko-njemačkog prijateljstva”. Tu objavljuje zbirku poezije “U tuđem žardinu” i roman na njemačkom jeziku “Im Schatten des Regenbogens”. Slijedi teoretska studija iz oblasti estetike likovne umjetnosti -“Oslobođenje forme i likovni formalizam”. Na osnovu uspjeha ostvarenog učestalim izlaganjima svojih slika biva uvršten i u internacionalni katalog umjetnika Akademije nacija, pod nazivom “Hände schaffen Heimat” (Ruke stvaraju domovinu).
Nakon 2000.-te, Obradović se kao autor bavi i snimanjem dokumentarnih filmova i reportaža, u okviru produkcijske firme “Preview Production” i između ostalog, učestvuje u realizaciji prvih epizoda serije “Die Ludolfs”, Pro7 reportaže “Die Gangs von Frankfurt” (Bande Frankfurta) i BR reportaže “Mit Alah im Kampf um Öl” (Sa Alahom u borbu za naftu).
Sa istekom prve decenije novog milenija, autor objavljuje poslednju knjigu antiratne trilogije pod nazivom “O Bogu i klikerima”. On u njoj podiže optužbu protiv ratnog zločina, protiv svakog zločina na nivo kolektivne savjesti i prisiljava čitaoca na vlastito promišljanje o porijeklu i uzusima zla. Svojim romanom navodi ga na iskorak iz samodovoljnosti toplog i sigurnog kućišta, opominjući ga na egzistenciju mračne strane svakidašnjice i na istoriju koja se, bez da se koristimo stečenim iskustvom, neminovno ponavlja.
Kratke priče i stihovi iz piščevog Bloga, posvećenog onom predratnom Sarajevu, čije slike brižno čuva u svom nasušnom prtljagu vječnog putnika i pravcem kojeg nikada nije rušio mostove, našli su mjesto u knjizi „U potrazi za izgubljenim gradom“, koja je objavljena u ljeto 2016. godine. Sa kratkim pričama, objavljenim krajem 2017. kao logičan nastavak prethodne knjige, on osmišljava i gradi sasvim novi ishod svojoj “Nedovršenoj bajci”, onoj sarajevskoj, te tako otvara virtualnu i prema vlastitoj viziji konstruisanu prošlost, kako uostalom i priliči bajkama. Samo godinu dana kasnije pojavljuje se i poslednja knjiga “Sarajevske trilogije”, simbolično nazvana “Pod staklenim zvonom”, pri čemu autor aludira na bezbrižna vremena odrastanja u jugoslovenskom okruženju. I u ovoj knjizi on ostaje veran svom pomalo nostalgičnom i poetskom kazivanju prošlosti.